Nanneke Beekhuis

Als ik het woord “vrijheid”  hoor ontstaat in mijn hoofd het beeld van een enorme open ruimte. In deze ruimte is het voor alle mensen mogelijk zich te ontplooien en een volwaardig leven te leiden.
Ouderen denken misschien bij vrijheid aan de bevrijding na de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de bezetting konden de Nederlanders niet leven zoals ze dat graag zouden willen en zoals dat daarvoor wel mogelijk was. Die grote open ruimte bestond toen zeker niet.
Maar ook nu betekent vrijheid niet dat alles maar mag en kan. Ons land is niet bezet, wij kunnen op democratische wijze zelf onze bestuurders kiezen. Maar wij leven in een samenleving, dat betekent: wij leven samen met elkaar. En wil dat goed functioneren, dan moeten we beseffen dat onze vrijheid reikt tot waar de vrijheid van een ander wordt aangetast.
Ik denk aan een symfonieorkest. Dit bestaat uit een groot aantal musici die waarschijnlijk allemaal hun eigen opvatting hebben over het muziekstuk dat ze uitvoeren. Ze doen allemaal hun best om hun partij zo mooi mogelijk te spelen, ook als het idee over de muziek misschien niet bij iedereen hetzelfde is. Ze voegen zich echter in het geheel omdat ze weten dat alleen door deze samenwerking er een echt mooi concert kan ontstaan, en dat is wat ze allemaal willen.
Zo denk ik dat wij mensen in diepste wezen allemaal verlangen naar een harmonische samenleving, waarin wij allemaal onszelf kunnen zijn, wij en de anderen, om op die manier samen goed te kunnen leven. Dit zou ik vrijheid willen noemen.
Is deze vorm van vrijheid, deze ruimte voor iedereen, een onbereikbaar ideaal? Dat zou je kunnen denken als je de nieuwsberichten volgt want van het dagelijkse nieuws word je bepaald niet vrolijk. Deze ideale vrijheid vraagt om acceptatie van het feit dat wij van elkaar verschillen en (uiteraard) niet allemaal over alles hetzelfde denken. Dat kan soms lastig zijn, maar de moed opgeven is geen optie. Wij hoeven het echt niet in alles met elkaar eens te zijn, maar om in muziektermen te blijven, wij moeten allemaal ons partijtje meeblazen om er zo sámen iets moois van te maken.
 
Nanneke Beekhuis