Marja Kroonenburg

Aangezien ik na de oorlog ben geboren in Noord-Holland heb ik niet alle 75 jaar vrijheid meegemaakt. Ook de oorlog zelf ken ik dus niet uit eigen ervaring.
Van mijn ouders heb ik wel verhalen gehoord. Niet vaak, want het leven ging verder en er moest een nieuwe (fietsen)winkel opgebouwd worden.
In de oorlog had mijn vader al een werkplaats waar hij fietsen repareerde. Op de zolder daarvan lagen wapens verstopt van het verzet. Gelukkig zijn deze nooit ontdekt door de vijand.
Ook reisde hij naar Amsterdam om fietsbanden te ruilen in cafeetjes voor spullen die nodig waren. Bij een razzia, waarbij gezocht werd naar jonge Nederlanders die in Duitsland te werk zouden worden gesteld, ontsnapte mijn vader ternauwernood. Hij dook een bedstee in, maar zijn voet was nog zichtbaar. De Duitser die de kamer inspecteerde en het zag liet het gelukkig lopen. Er waren dus ook goede Duitsers.
Aan eten was niet echt gebrek. We woonden bij een groot tuinbouwgebied waar groenten en andere etenswaren te koop waren.
Mijn jeugd in de jaren na de oorlog heb ik ervaren als ongedwongen en vrij. De schooltijd met vriendjes was zoals nu. Heerlijk spelen en gekkigheid uithalen.
Een goede tijd met niet al te veel luxe, dat was bij iedereen zo, want geld was er zeker nog niet in overvloed.
Vrijheid is dus voor mij vrij normaal. Toch denk je er regelmatig over na als je berichten hoort of leest over oorlog, vluchtelingen en hongersnood elders op de wereld. Landen waar je niet vrij kunt spreken over alles en op moet passen met demonstraties en meningen. Je realiseert je dat je hier toch in een heerlijk land leeft.
Nu, maart 2020, zitten we met een vijand in ons land, zelfs een vijand die wereldwijd tegen ons vecht. Het Corona-virus. De Franse president heeft gezegd ‘wij zijn in oorlog’.
Nu realiseer ik mij een beetje wat een oorlog te weeg kan brengen.
Wij worden nu beperkt in onze vrijheid. Wij kunnen niet meer naar een restaurant, een café, een theater, een concert, ja, zelfs niet naar de kerk. Boodschappen doen moet en mag nog wel, maar afstand van elkaar bewaren en als je verkouden bent, thuis blijven. Zeker als je tot de risicogroep behoort.
Kinderen zijn thuis omdat de scholen zijn gesloten, maar mogen niet naar opa en oma. Geboden en verboden zijn aan de orde van de dag. Hoe lang gaat de strijd duren?
Gelukkig zijn er ook positieve ontwikkelingen te melden. De onderlinge verbondenheid groeit onder de lotgenoten. Mensen bieden zich aan om anderen te helpen. Door de computer kunnen we elkaar toch nog zien en spreken, muziek beluisteren en kerkdiensten voor een lege kerk meemaken.
Net als 75 jaar geleden de Koningin ons moed insprak, heeft de Koning dat nu gedaan.
Laten we hopen dat de strijd snel is gestreden. Marja Kroonenburg-Mienis.