Lies Kap Favié

Als ik ‘mijn vrijheid’ moet omschrijven denk ik vooral aan hoe gelukkig ik al lange tijd door het leven ga. Met mijn familie en echtgenoot om me heen ervaar ik mijn vrijheid ten volste. Wel is diezelfde vrijheid onlosmakelijk verbonden met twee momenten uit mijn leven waar ik juist onvrijheid heb ervaren. Het één bestaat niet zonder het ander, zonder het donker immers geen licht.
 
Om te beginnen bij mijn geboorte, in de hongerwinter van 1945. Als zuigeling werd ik in leven gehouden met suikerwater en aangelengde melk. Het einde van de oorlog betekende dat ik uiteindelijk kon overleven.Zonder bevrijding had mijn eigen vrijheid nooit bestaan.
 
Mijn verdere jeugd was doordrenkt van vrijheid. Vrij om te geloven wat ik wilde, vrij om mijn mening en humor te uiten en vrij om oneindige discussies te voeren. Die vorm van vrijheid nam ik mee in mijn latere leven en het maakte mij tot wie ik nu ben.  
 
In 2007 bezocht ik samen met mijn echtgenoot het concentratiekamp Sachsenhausen bij Berlijn. Wij deden dit samen met een goede vriend die tijdens de oorlog in dit kamp heeft vastgezeten.

Door wat ik die dag van hem leerde en met mijn eigen ogen zag, ervoeren wij samen opnieuw de horror van het kamp uit zijn herinnering. 

De helse gevangenschap die men daar werd opgelegd, simpelweg door de bekrompen gedachten van een ander, zijn onbeschrijfelijk benauwend en wanhopig. “Ondanks alles geloof ik in de innerlijke goedheid van de mens.” schreef Anne Frank. Zij wist hoop te blijven koesteren, ondanks wat zij heeft moeten meemaken. Dat ontroert mij nog altijd.

De schooljeugd die ik in het concentratiekamp zag, hing aan de lippen van de oud-gevangene. Gek genoeg gaf mij dat ook hoop. Hoop dat wij leren van wat is geweest en het beter zullen gaan doen in de toekomst. Dat wij elkaar de vrijheid geven te zijn wie wij zijn en met name bewust te zijn van de vrijheid die wij mogen ervaren.
 
Lies Kap Favié