Leny Wesenhagen

Ik leef al 75 jaar in vrijheid. Ik ben in de oorlog geboren op Goeree en Overflakkee. Van de oorlogsjaren kan ik mij niets herinneren. Wel een beetje van vlak daarna. Voor bepaalde levensmiddelen waren bonnen nodig en er was regeringsbrood. Mijn vader was akkerbouwer en honger was er niet geleden. Men kon anderen helpen. Verteld werd dat er etenswaren verstuurd werden met een beurtschipper.  
Wat me altijd is bijgebleven, is het verhaal van de vriend van mijn vader; een gezin met een dochtertje van dezelfde leeftijd als mijn broer, 5 jaar. Zij moesten weg, met de Jodenster op. Mijn ouders wilden dat hun dochtertje bij ons bleef. Maar de ouders dachten: een werkkamp, dan toch liever bij elkaar blijven. Ze kwamen niet terug; wat rest is een zilveren drinkbekertje in mijn kast, op sabbatavonden gebruikt. Indruk maakte ook het verhaal van een Joodse vrouw die in de jaren dertig uit Polen was gevlucht en bij mijn oma werd opgevangen en vriendin werd met mijn moeder en tante. Zij vertrouwde de ontwikkelingen in Europa en Nederland niet en kon tijdig emigreren naar Amerika. In 1992 heb ik haar bezocht. Dat was een emotionele ontmoeting die ik nooit zal vergeten. Datzelfde geldt voor mijn bezoek aan Westerbork en later het concentratiekamp Auschwitz. Het was die dag warm, maar van binnen word je koud, steenkoud, van wat je hoort en ziet.
In dezelfde tijd was er ook oorlog in Azië. Die kwam later heel dichtbij. Mijn man was dwangarbeider aan de Birma Spoorweg en heeft met zijn familie de wreedheden van de Japanners meegemaakt. In 2015 heb ik deze historische plek bezocht.
Voor mij zijn er daarom jaarlijks 2 herdenkingsmomenten: 4 mei en 15 augustus.
Er zijn nog steeds landen met oorlog, Syrië, Jemen, geen vrijheid van godsdienst. Zorgelijk!
Wij leven in Nederland 75 in jaar vrijheid.  Het lijkt zo gewoon. Ik voel mij superrijk omdat ik in een vrij land kan wonen met veel vrijheden: vrijheid van godsdienst, vrijheid van onderwijs en vrijheid van meningsuiting. Vrede is niet vanzelfsprekend. Daar moeten wij allemaal een steentje aan bijdragen.
 
Leny Wesenhagen