Lenie Mesdag

Ik ben in 1939 in Dordrecht geboren en sinds 1973 woon ik in Maassluis. Ik kan me nog veel herinneren van de oorlog. Mijn vader was te werk gesteld in Duitsland. Tijdens een verlof bracht hij een pop mee. Ik was toen 2 jaar. Volgens mijn moest ik  wel even wennen aan mijn papa. Maar er was ook rouw in onze familie. Een jongere broer van mijn moeder was op 10 mei 1940, de eerste dag van de oorlog,  gesneuveld.
Op 3 jarige leeftijd mocht ik naar de kleuterschool in het schoolgebouw aan de overkant van ons huis. Toen alles echt schaars werd zoals elektriciteit, kolen en eten, gingen wij bij Opoe in wonen. Mijn moeder ging linnengoed ruilen in de Hoekse Waard samen  met haar vriendin. Ze haalde ook soep bij de gaarkeuken. Ze maakte taart van bietenpulp. Op 4 jarige leeftijd was ik uit mijn schoentjes gegroeid en nieuwe waren niet meer te koop. Dan kreeg je houten sandalen. Over een zool van ong. 1 cm. dik werd stevig band kruislings met spijkertjes vast gemaakt en ook de enkelbandjes met een gespje..
Het bombardement van 24 oktober 19444 hebben we overleefd omdat de bom die 500 meter vanaf ons huis viel, niet ontplofte. Een z.g. blindganger. Wel vlogen de kogels door het huis, alle ruiten stuk en de kachel stond midden in de kamer. Wij lagen tegen elkaar in een hoekje van de kamer.
Na de bevrijding heb ik niet veel gemerkt van straatfeesten, wel dat de vlag die Opoe had  verstopt werd uitgehangen. Daarna gingen wij weer in ons eigen huis wonen en onverwachts kwam mijn vader thuis met Zweeds wittebrood. Dat was geweldig. De smaak daarvan heb ik heel lang bij me gehad
In September ging ik naar de ‘grote school’ Ook daar was schaarste, maar toch leerden we  schrijven, rekenen en lezen. Voor het schrijven en rekenen kregen we een half uitgescheurd blaadje uit een schrift en later een half doorgeknipt schrift. Veel eerste levensbehoeften  waren op de bon, zoals brood, vlees, suiker, snoep en tabak.
 
 Leni Mesman ,80 jaar