Koos de Haas

Zelf ben ik geboren in het tweede jaar van de oorlog. Wij hadden thuis een boerderij. Ik weet nog dat Duitse soldaten op gegeven moment melk wilde hebben en daarbij de buitendeur inramden en stonden te rammelen aan de gangdeur die net op slot was gedraaid door mijn oudste zusje, die toen 13 jaar zal zijn geweest. Mijn ouders waren niet thuis. Ik herinner mij elk stapje dat ik zette en ik herinner mij het kastje nog onder het raam waar ik stond te trillen. Milch, milch hoorde ik ze schreeuwen onder het bonken tegen de binnendeur. Gelukkig kwam na een poosje een meerdere van die lui en gaf hen opdracht te vertrekken. Dat was ultieme vrijheid die ik toen voor het eerst van mijn nog heel jonge leven voelde.
Een ander herinner moment was toen ik naar het water ging kijken. In een weekend werd door iedereen die een schep- en kruiwagen kon vasthouden een dijk gemaakt tussen de Boonervliet en de Zuidvliet achter de boerderijen en huizen in de Foppenpolder omdat de andere dag de dijken werden doorgesneden en de polder onder water zou lopen. Ik klom op die dijk en zag al dat water, ook de tunnel in het water. Wij woonden- en wonen dicht langs de rijksweg (nu A20). Op dat moment reed daar een Duitse vrachtwagen voorbij vol soldaten met een geweer dat ze rechtop tussen hun knieën vasthielden. Halt, halt riep de soldaat achterin naar de chauffeur. Met mijn korte pootjes wist ik niet hoe gauw ik naar huis moest rennen, de vrijheid tegemoet.
Vroeger In ons grote gezin was veel discipline, hoe klein je ook was, er was altijd wel passend werk te vinden. Wij kenden daarentegen ook veel vrijheid om je te ontspannen en om je weg naar de toekomst uit te stippelen. Wij kregen mee je vrij te voelen en dat geeft energie. Het geeft meerwaarde aan het leven. Met je vrouw, gezin, werk, sport en het vrijwilligerswerk. Soms spannend en toch ervaar je ook vrijheid. Wat is er mooier dan je vrij te voelen, om van daaruit anderen vrij te laten.
 
Koos de Haas