Jan Steehouwer

Pas een half jaar oud was ik toen de oorlog in 1940 uitbrak, dus veel eigen herinneringen zijn er niet. Wel veel verhalen van mijn ouders. Mijn vader was in de nacht van de Duitse inval als marineofficier gedetacheerd op het lichtschip  'Terschellingerbank’. Hij werd na het onklaar maken van het schip met de bemanning van boord gehaald en met een Franse onderzeeër naar Engeland gebracht. Hij heeft nooit veel willen vertellen over 5 jaar aan de andere kant van de Noordzee. Wel weet ik dat hij betrokken was bij de bouw en reparatie van Nederlandse oorlogsschepen, zowel in London als in Holyhead. Hij heeft ook enkele reizen in konvooi naar Murmansk meegemaakt en dat heeft grote indruk op hem gemaakt, omdat na een aanval van de Duitsers er doorgevaren moest worden zonder zich te bekommeren over de drenkelingen die in zee dreven. Vooral in de laatste jaren van zijn leven kwam dat weer naar boven.

Het huis van mijn moeder aan de Ruyghweg in Den Helder werd door de Duitse bezetter gevorderd en ze moest terugkeren naar Maassluis, waar zij een bovenverdieping van een huis aan de Van der Horststraat toegewezen kreeg. Dit huis lag naast het Luxor theater en daar waren Oostenrijkers in  Duitse dienst gelegerd. Met hulp van de bevriende onderburen kon zij het gelukkig goed redden. Toch dreigde gevaar dat ze inkwartiering kreeg en daarom verzamelde ze bij vrienden en kennissen lakens en vertelde ze dat zij de was deed voor veel mensen. Hierdoor schrok ze iedereen af. In 1943 begon ik te vragen waar mijn vader was, maar met de bezetter in de buurt vond zij het verstandiger te zeggen dat ik geen vader had. Enkele weken na de bevrijding stond er opeens een jeep met 2 mannen voor onze deur en zei mijn moeder ‘kijk Jan daar is je vader’.
Zelf heb ik ook in veel landen gewerkt waar men niet in vrijheid leefde. Bijvoorbeeld Spanje met Franco, de communistische landen, Iran, Syrië en Guatemala. Mijn grootste wens is dat ook onze kinderen en kleinkinderen in vrijheid kunnen blijven leven.
 Jan