Henrike Heijboer

Ik ben geboren in 1967. In de jaren 60 werd er hard gewerkt aan de opbouw van het land. De oorlog was vergeten en de mensen bouwden aan hun eigen toekomst.
Toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren, vroeg ik hen: “Waarom zijn jullie eigenlijk op 4 mei getrouwd?”. Daar moesten zij even over nadenken. “Dat speelde toen helemaal niet. Je vader heeft de datum geregeld.” Was het antwoord van mijn moeder. “Maar hebben jullie dan twee minuten stilte gehouden op jullie trouwdag?” vroeg ik. “Dat weet ik niet meer”, zei mijn moeder toen. “We waren in die tijd helemaal niet bezig met dodenherdenking.”
Wij als kinderen begrepen dat niet. Hoe kun je nu trouwen op dodenherdenking? In Maassluis heb ik nog iemand ontmoet die ook op 4 mei getrouwd was in de jaren 60. Mijn ouders waren dus niet de enigen die zo’n bijzondere datum uitgekozen hadden. Zou iemand nu nog trouwen op 4 mei? Vast niet. Het is een dag om te herdenken.
Op hun 25 jarig huwelijksfeest op 4 mei vonden wij, als kinderen, het belangrijk om de doden te herdenken. Dat hebben wij gedaan: een mooi gedicht, twee minuten stilte. Zo herdachten wij de gevallenen in de oorlog met de aanwezige gasten. Zo ook toen mijn ouders 50 jaar getrouwd waren en wij op 4 mei een feestje hadden. De kleinkinderen hebben toen een mooie bijdrage geleverd. Zo is herdenken in onze familie doorgegeven, aan de kleinkinderen, op de bijzondere trouwdag van mijn ouders.
 
Ik hecht aan herdenken en betreur het zeer dat wij dit jaar niet op 4 mei bij het monument bij elkaar kunnen komen. Herdenken doet mij beseffen dat ik nu in vrijheid leef, dankzij de vele mensen die hun leven gegeven hebben. De verhalen uit de oorlog maken indruk op mij. Ook toen wij op 26 januari de holocaustslachtoffers van Maassluis herdachten.
Wij mogen blijven herdenken en leren van de verhalen uit de oorlog. Dat helpt ons beseffen dat wij in vrijheid leven. Hier mogen wij dankbaar voor zijn!
 
Henrike Heijboer