Frans Bergen

Toen ik in juli 1945 werd geboren, was Nederland net twee maanden vrij. Maar ik ondervond wel de naweeën van de oorlog. Ik ben geboren in het Sint Franciscus ziekenhuis in Rotterdam. Mijn moeder was te zwak om borstvoeding te geven, maar gelukkig lag naast haar in het ziekenhuis een vrouw die dat wel kon. Toen ik zo´n zes jaar was werd ontdekt dat ik in mijn linkeroog tachtig procent zicht mis, als gevolg van vitaminetekort tijdens mijn moeders´ zwangerschap.
Thuis werd niet veel over de oorlog gepraat. Wel heb ik nog steeds een schilderij van het bombardement op Rotterdam dat mijn vader heeft gekregen van iemand die hij had geholpen. Ik heb wel meegekregen dat vrijheid en veiligheid nauw met elkaar verbonden zijn. Mijn eerste herinnering aan onveiligheid is de watersnoodramp van 1953. Het water stond ook in de Beijerlandselaan in Rotterdam, waar wij toen woonden.
Wat ik ook nog heel goed weet is dat mijn moeder moest huilen toen we in 1956 op de radio hoorden over de inval van de Russen in Hongarije. Toen kwam veel uit de Tweede Wereldoorlog weer bij haar boven. Andere momenten die ik zelf als bedreiging van vrijheid heb ervaren, zijn de Cubacrisis in oktober 1962 en de oorlogen in voormalig Joegoslavië in de jaren negentig. Ik zie nog de beelden voor me van kampen waarin mensen waren opgesloten.  
Gelukkig ben ikzelf in vrijheid opgegroeid. In een land waar je zelf kunt bepalen naar welke kerk je gaat, welke sportclub je kiest. Waar je, zoals ik, 50 jaar lid van een vakbond kunt zijn en als lid van een ondernemingsraad invloed hebt op wat er in een bedrijf gebeurt. Om dat alles zo te houden moet je met elkaar blijven praten en accepteren dat in een democratie de meerderheid beslist. Verder is het vooral erg belangrijk dat je respect voor elkaar hebt. Vrijheid kan niet zonder respect. Het is belangrijk scherp te blijven zodat wij de goede dingen die wij nu hebben, kunnen behouden.
 
Frans Bergen (74)