André Spanjersberg

Op 13 juni 1938 ben ik op Rozenburg geboren. In augustus 1940 ben ik met mijn ouders van Rozenburg naar Maassluis verhuisd. Wij gingen wonen in de Piersonstraat 47, het Stort in de volksmond.
De oorlog was toen al begonnen, maar wat wist je daar als klein kind van, dat heb ik pas later gehoord. Mijn vader moest naar de Grebbenberg, daar heeft hij dingen meegemaakt waar hij nooit over sprak, pas toen hij 94 jaar was kreeg hij daar dromen over en vertelde hij wat daar met zijn kameraden is gebeurd.
Mijn opa voer bij Smit & Co op de stoomsleepboot ‘Witte Zee’ en doordat zij een tros in de schroef kregen, zijn ze bij Swansea op de rotsen verdaagd, de hele bemanning heeft het overleeft en is met hulp van de mensen aldaar gered.
Er kwam schaarste aan alles in het land en omdat mijn oma alleen woonde, kwam zij bij ons in huis. Zondagmorgens gingen wij met z’n allen naar de kerk, behalve vader, die bleef thuis en probeerde iets lekkers te maken, koekjes of brokken. Hij werkte vaak in het Westland en scharrelde zo nogal eens iets van voedsel bij elkaar.
Ook ik had in de gaten dat er schaarste was en ging op mijn manier helpen. Bij een buurvrouw nam ik het tuinhekje mee, dat kon mooi bij ons in de kachel, de buurvrouw kon er wel om lachen maar kwam het tuinhek wel terughalen.
Zo werd het eindelijk bevrijding. In onze familie was er naast vreugde ook wel verdriet. Opa kwam na 5 jaar terug met de s.s. Dexterous, hij bracht van alles mee, chocolade en ander lekkers, fietsbanden, sigaretten, enz. en voor mij een echte leren bal, wat was ik daar blij mee.
Maar m'n tante Nel hoorde dat haar man was verdronken doordat het schip waarop hij voer een torpedo in de schoorsteen had gekregen. Ook haar zoon Willem Weltevrede keerde niet terug uit het concentratiekamp, hij was bevriend met Jac Boezeman. Oom Siem voer bij de koopvaardij, zij hadden een tijdbom in de lading en zijn zo met man en muis vergaan.
Ondanks dit alles trok het zeemansleven mij, als 15 jarige begon ik bij L.Smit & Co waar pas  na ruim 40 jaar een einde aan kwam.
Op 7 februari j.l. kreeg ik een achterkleinkind. Voor haar en de hele mensheid hoop ik dat ze in rust en vrede mogen leven. Daarbij denk ik aan Maarten Vogel, de kok uit 'Zonneweelde’, die met zijn ‘tegeltjes’ wijsheid zei:
Ach waren alle mensen wijs
en deden daarbij wel
Dan was de aard een paradijs
nu lijkt het vaak een HEL
 
André Spanjersberg