Ako Taher

In mijn voormalig vaderland heb ik van vrijheid gehoord en stiekem boeken erover gelezen. Mijn vader in Irak zei altijd; “in Irak heb je thuis alle vrijheid maar buiten niet”. Vrijheid was in Irak een woord dat verboden was. Alles was zo’n beetje verboden in Irak en helaas nog steeds, geen keuze van mening en van leven. In deze dictatuur volgde de ene oorlog de andere op.
In die tijd volgde ik een studie aan het conservatorium in Bagdad. Op een dag heb ik in de studeerkamer van het conservatorium een Koerdisch volkslied gespeeld. De volgende dag kwam er een man naar mij toe in de kantine, hij zei dat ik hem moest volgen naar het kantoor. Ik was zeer bang. Hij vroeg wat ik gisteren gespeeld had. Ik zei gewoon klassieke muziek, maar hij zei dat hij wat anders had gehoord. Volgens hem was het een Koerdisch volkslied. Hij zou het nog nader onderzoeken en als hij gelijk zou hebben, dan kwam hij terug om al mijn vingers af te snijden.
Thuis ging ik naar mijn vader en vertelde hem wat mij is overkomen. Er is geen leven meer in Irak. Mijn vader was minister van verkeer tot in 1979  Saddam Hoessein aan de macht kwam. Mijn vader werd om zijn politieke mening in Irak onder controle gehouden. Hij had geen bewegingsvrijheid. in 1994 is de hele familie naar Koerdistan gevlucht in het noorden van Irak. In 1998 ben ik alleen naar Nederland gevlucht. Uit veiligheidsoverwegingen zijn alle familieleden een andere kant op gevlucht. Acht maanden ben ik onder weg geweest op zoek naar vrijheid. Eindelijk ben ik in 1999, na veel omzwervingen in Nederland aangekomen.
Het was zo’n mooi gevoel, ik ben niet meer bang, ik kan mijn leven kiezen en ik durf mijn mening te zeggen zonder bang te zijn voor de doodstraf. In 2015 heb ik in Carré voor de Koninklijke familie opgetreden. Na het optreden komt er iemand naar mij toe die zei dat de koning mij wilde spreken. Voor een paar seconden was ik zeer bang. Dit heeft met het verleden te maken waar ik altijd bang ben geweest voor politie, geheime dienst en de dictator. De koning zei tegen mij dat ik fantastisch piano had gespeeld. Daarna liep ik naar een andere zaal waar ik mooie gesprekken heb gehad met mensen van de Eerste- en Tweede kamer. Ik kon in alle vrijheid mijn mening geven over Irak en Nederland. De volgende dag kreeg ik in plaats van een gesprek op het kantoor van de geheime dienst alleen maar mooie en dankbare berichten.
 
Ako Taher, pianist